Klaryski zostały sprowadzone do Polski za sprawą bł. Salomei, siostry Bolesława Wstydliwego. Salomea była żoną węgierskiego księcia Kolomana, jednak składała śluby czystości i jej mąż to uszanował. Po jego śmierci w 1241 roku podczas najazdu Tatarów wróciła do Małopolski. Została pierwszą polską klaryską. Została beatyfikowana 17 maja 1672 przez papieża Klemensa X. Grób błogosławionej znajduje się w bazylice franciszkanów w Krakowie.
Na jej prośbę młodszy brat Bolesław V Wstydliwy ufundował klasztor tego zgromadzenia w Zawichoście, przeniesiony w 1260 roku do Grodziska niedaleko Skały; z jej inicjatywy powstała biblioteka przyklasztorna oraz założono miasto Skała. Ponieważ okolica nie była bezpieczna, za czasów króla Władysława Łokietka klaryski przeniosły się do Krakowa w 1320 roku do kościoła św. Andrzeja przy ul. Grodzkiej.
Rodzina Kossaków pochodzi z Nowego Wiśnicza. Juliusz Kossak wraz z żoną mieszkał w Warszawie, jednak ze względów politycznych postanowił się przenieść do Krakowa. W zakupie dworku dla Juliusza Kossaka i jego rodziny pośredniczył Wincenty Pol. Ostatecznie w 1869 roku wprowadzili się do Krakowa do neogotyckiego dworku przy placu Latarnia na Zwierzyńcu (nazwę plac Kossaka wprowadzono po śmierci Juliusza). Dworek ten wcześniej należał do Wincentego Pola i nazywany był: Wygoda.
Mieszkały tu trzy pokolenia malarzy: Juliusz, jego syn Wojciech i syn Wojciecha – Jerzy. Z tej rodziny wywodzą się dwie sławne kobiety, córki Wojciecha: eteryczna Maria Pawlikowska-Jasnorzewska i pełna energii Magdalena Samozwaniec (siostry, a zupełnie do siebie niepodobne, jeśli chodzi o temperament).
Wielkanoc
Żółtymi żonkilami
Wielkanoc zakwita.
W te wiosenne święta
niech radość zawita
przepysznym mazurkiem,
ozdobną pisanką
W średniowiecznym Krakowie (tak jak w całej Europie) istniały wyłącznie zegary pełne, które odmierzały 24 godziny; godzina 24 zazwyczaj kończyła dobę. Godziny były na nich numerowane od
1 do 24. W zależności od tego, czy liczenie godzin zaczynało się
w południe, czy o północy, na tarczach tych zegarów w szczytowej pozycji był numer 12 lub 24.
Tak zwane półzegarze (zegary istniejące do czasów współczesnych; zegary 12-godzinne, które odliczały dwa razy po 12 godzin od północy i południa) jako pierwsze zostało zainstalowane na wieży Ratusza na Rynku Głównym w 1521 roku.
Ulica Bracka jest lekko zakrzywiona, ponieważ miała prowadzić
z Rynku do zakonu braci mniejszych (stąd nazwa ulicy), czyli franciszkanów. Obecnie właśnie od strony ul. Brackiej najlepiej widać najstarszą gotycką część kościoła.
Wędrówka krówki
Wsiadła wesoła krówka
do zielonej taksówki,
zasunęła zasuwkę
i ruszyła za miasto
na niedzielną wędrówkę
Jest to najpiękniejszy przykład polskiego baroku.
Kościół już w XV wieku stał się za sprawą króla Władysława Jagiełły kościołem uniwersyteckim.
Szybki rozwój uczelni, a także obecność konkurencyjnych wobec uniwersytetu Jezuitów, skłonił profesorów Akademii do przebudowy kościoła. Nowa świątynia miała przyćmić należący do Jezuitów kościół św. Piotra i Pawła (który zbudowano około 100 lat wcześniej).
Z końcem XVII wieku wieku profesorowie zwrócili się do króla Jana III Sobieskiego (który był studentem Uniwersytetu) o pomoc finansową - już w 1689 roku położono kamień węgielny. Budowniczym został znany holenderski architekt Tylman z Gameren, który wzorował swą budowlę na barokowym kościele Sant'Andrea della Valle w Rzymie.
Na fasadzie kościoła znajdują się wyrzeźbione postaci św. Floriana, św. Jana Kantego, św. Kazimierza (z dynastii Jagiellonów) oraz św. Bernarda z Clairvaux.
Kościół jest zbudowany na planie transeptu, w kształcie krzyża łacińskiego. Jest trójnawowy z bocznymi kaplicami. Ołtarze i stiuki to dzieło Baltazara Fontany. Malowidła na ścianach świątyni namalowali bracia Karol i Innocenty Montic z Włoch oraz Karol Dankwart z Nysy.
W ołtarzu głównym znajduje się obraz św. Anny Samotrzeć autorstwa Jerzego Siemiginowskiego, nadwornego malarza króla Jana III Sobieskiego. Obraz jest obudowany konstrukcją architektoniczną - dziełem Fontany. Kolumny wokół obrazu dają złudzenie przestrzeni, a ich skręcenie wprowadza element ruchu. Obraz ma w sobie światło, jak przystało na dzieło baroku. Po prawej i lewej stronie znajdują się rzeźby św. Wojciecha i św. Stanisława (wyrzeźbione przez Fontanę); są oni zwróceni w stronę obrazu. Kompozycja ołtarza jest rozbita, składająca się z kilku elementów.
W stallach są umieszczone obrazy Szymona Czechowicza.
Program ideologiczny kościoła, opracowany przez Sebastiana Piskorskiego, jest oparty na całej Biblii, zarówno Starym jak i Nowym Testamencie, a także w dużym stopniu na Apokalipsie św. Jana - w nawiązaniu do Jerozolimy Niebiańskiej.
Z Apokalipsy św. Jana wywodzą się choćby imiona apostołów w postaci nazw kamieni szlachetnych, np. Jaspis, umieszczone na filarach.
Postacie apostołów znajdujące się na filarach są w ruchu (typowe dla sztuki baroku) i jakby wychodzą poza filar; choć są to malowidła, ma się wrażenie, że są to rzeźby; taka gra z odbiorcą jest charakterystyczna dla baroku.
Podobnie są przedstawione chmury nad łukami, ma się wrażenie, że wychodzą poza łuki.
Beatyfikacja św. Jana Kantego w 1680 roku spowodowała liczne pielgrzymki do kościoła, w którym był pochowany. Z tego m.in względu postanowiono zbudować Mu godną konfesję, obejmującą trumnę i ołtarz. Jest to dzieło Baltazara Fontany. Trumna jest podtrzymywana przez cztery postacie symbolizujące wydziały: teologiczny, prawny, lekarski i filozoficzny. Cztery kolumny są zwieńczone rzeźbami czterech Janów, imienników Jana Kantego. Z boku umieszczono obraz królowej Jadwigi.
Kaplica Podwyższenia Krzyża Świętego składa się z trzech części. W części środkowej znajdują postaci Jezusa na krzyżu, Maryi oraz św. Jana Kantego. Lewa część ołtarza ukazuje św. Weronikę, a prawa - św. Longinusa, żołnierza rzymskiego, który nawrócił się podczas ukrzyżowania.
Tutaj znajduje się też grób Jana Pietraszki, sługi bożego, dawnego proboszcza kościoła św. Anny, przyjaciela Karola Wojtyły.
Pomnik Mikołaja Kopernika można uznać za akt odwagi profesorów uniwersytetu. Kopernik był obłożony klątwą, którą zdjęto z niego pod koniec XVIII wieku. Jednak jego dzieło "O obrotach sfer niebieskich" jeszcze długo znajdowało się na indeksie ksiąg zakazanych. Pomnik zaprojektował w duchu klasycyzmu i ufundował w 1822 roku architekt - amator ks. Sebastian Sierakowski, a wykonał Jan Nepomucen Galli, przedstawiciel włoskiej rodziny kamieniarzy. Był to pierwszy pomnik Mikołaja Kopernika w Polsce. Został wystawiony około 10 lat przed zdjęciem dzieła z indeksu.
Na uwagę zasługują ołtarze boczne św. Katarzyny Aleksandryjskiej i Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia, zaprojektowane w formie rzeźby. Ołtarze są obudowane rzeźbami, kolumnami; występuje tu też gra świateł dzięki światłu padającemu przez otwory w suficie. To wszystko zostało zaprojektowane przez Fontanę; są to jego pomysły. W kolejnych ołtarzach bocznych elementem centralnym są obrazy, np w kaplicy św. Sebastiana. Taki był zapewne pomysł Fontany - aby każdy ołtarz był inny.
Warto też zwrócić uwagę na ambonę, która jest dziełem polskiego artysty.
