WWW Wiersze Wycieczki Wspomnienia: stycznia 2011

niedziela, 9 stycznia 2011

Grupa Bloomsbury. Brytyjska bohema kręgu Virginii Woolf

Kolejna wystawa; wybraliśmy się na nią z rodziną w dniu urodzin naszej córki; była jedną z kilku przyjemności tego dnia.

Grupa Bloomsbury powstała w 1905 r. z inicjatywy sióstr Virginii Woolf i Vanessy Bell. To właśnie one razem z braćmi Thobym i Adrianem kupiły i urządziły dom przy Gordon Square w londyńskiej dzielnicy Bloomsbury (od nazwy dzielnicy zaczerpnięto nazwę grupy). Grupa miała nieformalny charakter, a tworzyli ją zarówno artyści, malarze, pisarze, jak intelektualiści, ekonomiści i historycy sztuki. Część osób znała się jeszcze z okresu studiów w Cambridge.

Czytaj więcej »

niedziela, 2 stycznia 2011

Na drogach duszy. Gustaw Vigeland a rzeźba polska około 1900

Byłam z rodziną na finisażu tej wystawy w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie. Zdecydowaliśmy się pójść choćby dlatego, że wystawy rzeźby nie zdarzają się zbyt często. Wystawa nie zawiodła moich oczekiwań; jestem zadowolona, rodzina również.

Rzeźba tamtego okresu jest symbolistyczna, poetycka, nastrojowa, pełna namiętności. Wiele emocji - tak najzwięźlej oceniłabym dzieła zaprezentowane na wystawie. Norweski rzeźbiarz Gustav Vigeland jest dla mnie dużym odkryciem – emocjonalność, delikatność. Z polskich rzeźbiarzy każdy zrobił na mnie pozytywne wrażenie. Poznałam rzeźbiarzy tworzących na przełomie XIX i XX wieku, o których nigdy wcześniej nie słyszałam (a przynajmniej nie pamiętam tych nazwisk): Bolesława Biegasa (miał bardzo ciekawy życiorys), Konstantego Laszczkę, Edwarda Wittiga, Franciszka Flauma. Dzieła Xawerego Dunikowskiego i Wacława Szymanowskiego widziałam już wcześniej.

Stanisław Przybyszewski był pierwszym krytykiem, który w europejskiej prasie publikował artykuły poświęcone norweskiemu rzeźbiarzowi i jego pracom, rozpowszechniał także prace Vigelanda w Polsce. Dlatego tytuł jego eseju o Vigelandzie stał się tytułem wystawy.

Cytat z ulotki: „Pod koniec XIX wieku zaszły rewolucyjne zmiany zarówno w formie, jak i w treści twórczości rzeźbiarzy. Zerwanie z charakterystyczną dla XIX wieku alegorycznością i uczynienie symbolu treścią dzieła – to jeden z najistotniejszych przełomów w historii sztuki, zobrazowany na przygotowanej przez nas wystawie”.