Wiersz: Rok 45, Pałac Wodzickich w Kościelnikach

Rok 1945, Pałac Wodzickich w Kościelnikach

Bóg podarował Wodzickim

park oraz ogród duży,

ród to jest znakomity

o czystej, szlachetnej duszy

Bóg podarował Wodzickim

w Kościelnikach piękny pałac

Ród jest to zacny, rycerski,

oby radość zawsze w nim trwała

Tutaj będziecie szczęśliwi
pod godłem Białego Orła,
nie ma na świecie siły,
która by pałac wasz zmogła

Dodaję wam jeszcze 

lwów kamiennych sześć,    

będą strzegły was 

i całej rodziny cześć

       Parku strzegły dęby                            

I nagle w czterdziestym piątym    

O, wy, mocarne dęby,

gdzie wasza potęga

gdzie podziała się moc wasza?

jakże była ona wielka

Wasze masywne, mocne pnie

spalone przez Rosjan?! 

Nie!

O, mężne, kamienne lwy, 

gdzie wtedy byłyście?! 

sześć kamiennych lwów  

  dał nam przecież Bóg!  

gdzie byłyście, kiedy...   

gdzie byłeś, Ty Boże, wtedy?!

Zostały rozgromione
wszystkie kamienne lwy

nie pomogła Opatrzność Boża,

czyżby Bóg z nas sobie drwił?

Gdy za obcą granicę 

odjeżdżali Wodziccy 

służba, kmiecie, sąsiedzi

- płakali nad nimi wszyscy

Trudno Wodzickim było

opuszczać Polskę - Ojczyznę,

trudno bez Polski im było,

tęsknili na obczyźnie

Nie ma już pałacu, parku 

i kamiennych lwów,

słychać świergotanie ptaków

a na niebie ciemny nów