36. Festiwal teatrów ulicznych - część druga

 Jak napisałam w ostatnim poście w piątek wybrałam się z córką na kolejny dzień festiwalu teatrów ulicznych. Nie pożałowałam. Oglądałyśmy spektakle bardzo zróżnicowane refleksyjne, komediowe. Wspaniale było obejrzeć przedstawienia dające do myślenia. Byłam pod wielkim wrażeniem. A teraz przedstawię pięć przedstawień.

Teatr Ola Muchin z Polski ze spektaklem Kukuryku.

Próbowałam sprawdzić, z jakiego miasta pochodzi aktorka, ale nie znalazłam takiej informacji. Przedstawienie Kukuryku to masa śmiechu. Przygody pana w niebieskim garniturku wywołują uśmiech na twarzy. Jest wiele zabawnych interakcji z publicznością. Można oglądać rekwizyty związane z tytułem spektaklu, a więc kurczaka, jajka, odgłos piania koguta. Zaliczam to przedstawienie do spektakli komediowych. Aktorka wygląda jak czarownica z powieści  o Harrym Potterze.  

Teatr Central Europe Dance Theatre z Węgier ze spektaklem Dźwięki

Jest to typowy teatr tańca współczesnego. Taniec i nic więcej. Płynne ruchy, profesjonalizm. Jeśli chodzi o stroje, uczestnicy przedstawienia niczym nie wyróżniają się od publiczności. Można było dopatrzeć się motywów: grupa i jednostka, jednostka kontra grupa. Nie wiem, może to była tylko moja nadinterpretacja. Nie byłam zachwycona, ale córce się podobało.

Teatr KTO z Krakowa ze spektaklem Arcadia

Teatr Kto jest organizatorem festiwalu od początku jego istnienia. Jest to teatr zawodowy. W ostatnich latach przygotował kilka spektakli, wszystkie profesjonalnie zagrane i wyreżyserowane. Spektakl Arcadia wywarł na mnie ogromne wrażenie. Nie ma tu żadnego przypadkowego ruchu, wszystko dokładnie przemyślane i wykonane.  Jest to przedstawienie o życiu - pogrzebie, narodzinach, ślubie, małżeństwie, wojnie itp. Tematy płynnie się zmieniają, nie pada ani jedno słowo. Duże znaczenie ma kolor strojów, który co jakiś czas się zmienia. Dla mnie rewelacja! Córka nie była zachwycona tak jak ja.

Teatr Koniński Teatr Tańca z Konina ze spektaklem Sztetl

Na początku słyszymy wspaniale zaśpiewaną pieśń żydowską przez jedną z uczestniczek teatru. Przedstawienie odbywa się na Krakowskim Kazimierzu na scenie przed Starą Synagogą, co ma ogromne, wymowne znaczenie. Dziewczyny tańczą w rytm muzyki żydowskiej, wspaniała choreografia! Byłam zachwycona. W przerwach uczestniczki przedstawienia czytają z dużej księgi fragmenty dotyczące faktów, miejsc, tęsknot, marzeń Żydów mieszkających niegdyś w Koninie. Przed wojną żyło ich tu bardzo dużo. Ja i córka byłyśmy jednakowo zachwycone.

Teatr Adrian Schvarzstein and Jurate Sirvyte-Rukstele z Hiszpanii ze spektaklem Przybyli

Jest to rodzaj teatru "chodzonego". Nie występują na scenie, przechadzają się ulicą Szeroką i zaczepiają przechodniów. Zaczepili nawet dwóch policjantów. Chodzę od kilkunastu lat na przedstawienia i coś takiego nigdy się nie zdarzyło. Aktorzy mają walizki, przybyli może z innego miasta lub kraju i zwiedzają okolicę. Oni chodzą, a publiczność podąża za nimi. Mnóstwo interakcji  z widzami, którzy właściwie cały czas są angażowani w akcję. Dla przykładu - proszą mężczyznę z publiczności o położenie się na ławce. Aktor zdejmuje mu buty i skarpetki i robi masaż stóp, następnie jeden z widzów robi mu masaż brzucha. Mnóstwo śmiechu!