Zamek Lubomirskich w Łańcucie

Jest to wspaniała rezydencja magnacka, którą na pewno warto zobaczyć. Robi wrażenie swoim rozmachem. Żałuję, że nie trafiłam na słoneczną pogodę, bo wtedy zamek i ogród wygląda dużo wspanialej.
A oto, co mówi historia:
Pierwotna rezydencja w postaci wieży obronnej, znajdująca się na terenie istniejącego dziś założenia, zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich w II połowie XVI wieku. Zamek około 1610 roku został rozbudowany przez Stadnickich i jego plan przybrał kształt podkowy. Najpoważniejsza rozbudowa według projektu autorstwa Macieja Trapoli nastąpiła w latach 1629-1641, gdy właścicielem obiektu był wojewoda Stanisław Lubomirski. Stąd często stosowana nazwa Zamek Lubomirskich w Łańcucie. Zamek został wtedy otoczony potężnymi fortyfikacjami bastionowymi, które uchroniły go przed zdobyciem przez Szwedów w 1655 i Węgrów w 1657 roku. W roku 1745 właścicielem zamku w Łańcucie został marszałek wielki koronny Stanisław Lubomirski. Po śmierci Stanisława Lubomirskiego pełne władanie nad zamkiem uzyskała jego żona Izabela Lubomirska z Czartoryskich (nazywana również księżną marszałkową), która po 1783 roku tereny fortyfikacji ziemnych zamieniła na ogrody. To właśnie za jej czasów zamek zyskał nowe obiekty, piękne pokoje i ogrody. Po jej śmierci, w roku 1816, Łańcut przeszedł w ręce jej wnuków Alfreda i Artura Potockich. W roku 1830 Łańcut stał się ordynacją z Alfredem Potockim jako pierwszym ordynatem. Artur Potocki otrzymał Krzeszowice.

Ze względu na zmianę nazwiska właścicieli (Izabela Lubomirska miała cztery córki, wszystkie wyszły za mąż za Potockich) zamek jest nazywany również często Zamkiem Lubomirskich i Potockich.

Po wejściu do zamku przechodzi się do Wielkiej Sieni, której układ zachował się z XVII wieku. Jest tu jeden filar i cztery przęsła sklepienia. Na sklepieniu znajdują się trzy herby rodzin spokrewnionych z Lubomirskimi (Czartoryskich, Sanguszków i Radziwiłłów) oraz herb samych Lubomirskich.
Poniżej kilka zdjęć sieni.

Tablica upamiętniająca Jana Potockiego, autora "Rękopisu znalezionego w Saragossie", ufundowana przez potomków.

Herb Lubomirskich wkomponowany w posadzkę.

Najważniejsze sale w zamku to: Sala Balowa, Jadalnia Wielka, Sala Kolumnowa, Teatr Dworski.
Potoccy w czasie II wojny światowej nie byli prześladowani przez Niemców, a w zamku mieścił się sztab Wehrmachtu. Przed wkroczeniem Armii Czerwonej 1 sierpnia 1944 roku - Alfredowi Potockiemu udało się uciec na Zachód i bardzo wiele dóbr zamkowych - za pozwoleniem Niemców - wywieźć. Wywiózł wszystko, co najcenniejsze, łącznie  z porcelaną, tkaninami, meblami. W czasie działań wojennych II wojny światowej zamek nie ucierpiał.
Zamek został przejęty przez władze Polski Ludowej i zamieniony w muzeum.
Wnętrz zamkowych nie można fotografować, dlatego ich nie pokazuję.

Najcenniejsza kolekcja, która pozostała w zamku (trudno wywieźć powozy za granicę), to powozy. 

Ogółem w Stajniach i Wozowni znajduje się obecnie ponad 120 eksponatów z różnych epok i różnych firm -  Wiednia, Londynu czy Paryża. Dyrekcja muzeum zamkowego regularnie wzbogaca kolekcję. 

Budynek, w którym się mieści Wozownia.

I stajnie.

Na terenie parku znajduje się szereg obiektów zabytkowych: Oranżeria (1802), Zameczek Romantyczny (1800), Ujeżdżalnia (1830), Stajnie (1898), Wozownia (1902), szkoła muzyczna (dawniej dom ogrodników), Storczykarnia (1904/2008) oraz kort tenisowy. W obrębie parku znajduje się także niewielkie jezioro.

Oranżeria została wzniesiona w latach 1799-1802 dla księżnej marszałkowej Izabelli (Elżbiety) Lubomirskiej. W XIX wieku na parterze Oranżerii odbywały się koncerty oraz przedstawienia teatralne.

W oranżerii można oglądać egzotyczne rośliny i kilka zwierząt.

Poniżej neogotycki budynek Zameczku Romantycznego, który został zbudowany dla księżnej marszałkowej Izabelli Lubomirskiej w 1800 roku.

W storczykarni można oglądać kolekcję pięknych kwiatów.

W samym Łańcucie byłam krótko. Poniżej kościół farny Łańcuta.