Międzynarodowy Festiwal Teatrów Ulicznych w Krakowie - Ulica 28

Tegoroczny festiwal odbywał się w dniach 9-12 lipca. Jest organizowany zawsze w drugi weekend lipca przez teatr KTO z Krakowa. Wybrane spektakle ( w miarę czasu i możliwości) obserwuję już szósty rok - razem z córką (ona też ten festiwal lubi). Jak zawsze były przedstawienia mniej i bardziej udane.
Najbardziej spodobał mi się występ Claire Ducreux ("Uśmiech rozbitków") z Francji. Jest to bardzo subtelna i wrażliwa osoba i ten jej urok osobisty i piękno odczuwało się w trakcie przedstawienia. Bardzo ładnie tańczy. Nie robiła nic nadzwyczajnego, a mimo to cały czas panował poetycki nastrój.

Teatr Pijana Sypialnia z Warszawy zaprezentował "Wodewil Warszawski". Dużo żartów, tańca, młodzieńczej energii; można się było dobrze zabawić. Dowcipne dialogi, wesołe piosenki, aluzje polityczne - dzięki temu spektakl cieszył się popularnością wśród widzów. Występowało kilkanaście osób. Raczej nie mieścił się w konwencji teatru ulicznego, ale to oczywiście nikomu nie przeszkadzało.

Marco Carolei ("Capocomico") z Włoch to rodzaj współczesnego klauna, który bazuje głównie na kontakcie z publicznością. Można się było dobrze zabawić i pośmiać. Jednak takich przedstawień - w podobnym stylu - widziałam już kilka, dlatego to mnie nie zaskoczyło.

Orchestre International du Vetex to orkiestra dęta z Belgii. Kilkanaście osób cały czas grało, żartując jednocześnie i zachęcając publiczność do tańca. Muzykę grali różnorodną - bałkańską, południowoamerykańską, rytmy afrykańskie. Było wesoło i tanecznie.

Teatr Pinezka z Gdańska zaprezentował przedstawienie "Marionetarium Clowna Pinezki". Bardzo przyjemne wrażenia. Było tu dużo humoru, ale też ciepła i liryki. Młoda, zdolna aktorka zasługuje na pochwałę. Marionetki były dużym atutem tego przedstawienia.

Spektakl Teatru KTO z Krakowa "Peregrinus" pokazuje "... jeden dzień z życia człowieka XXI wieku. Współczesny Everyman (...) to sformatowana jednostka ludzka, odarta z uczuciowości, przewidywalna i pozbawiona indywidualnych cech". I taki właśnie był spektakl - smutny i przerażający. Nie pasował do słonecznego sobotniego popołudnia, dlatego obejrzałam tylko krótki fragment.

Paul Morocco - taka jest nazwa zespołu z Wielkiej Brytanii, który faktycznie składa się z trójki mężczyzn. "W Ole! zabrzmią dźwięki od flamenco przez salsę po bluesa, jazz i pop. Odważny i twórczy spektakl łączy wirtuozerską grę na gitarze, żonglerkę owocami oraz taniec flamenco (...). Dodajmy jeszcze parodię muzyki pop". Trzy różne osobowości; bardzo fajna zabawa.

Był też teatr z Ukrainy - Teatr Alter z przedstawieniem "Lustro", które wyraźnie nawiązywało do współczesnych wydarzeń na Ukrainie. Przedstawienie odbyło się w całkowitym milczeniu. Główną rolę, moim zdaniem, grały wykorzystane w spektaklu rekwizyty.

Aziz Gual ("Od śmiechu do śmiechu") z Meksyku to klasyczny, profesjonalny klaun. Podczas jego przedstawienia można było zobaczyć sporo zręcznie wykonanych popisów cyrkowych, często zaskakujących; ciekawe były jego interakcje z publicznością.
Aziz Gual to elegancki klaun - ubrany w klasyczny, elegancki strój klauna, a przy tym dobrotliwy i spokojny.

Obejrzałam tylko znikomą część przedstawień. W festiwalu brało udział ponad 30 teatrów. Szkoda, że nie miałam więcej czasu, by je zobaczyć.