Klaryski zostały sprowadzone do Polski za sprawą bł. Salomei, siostry Bolesława Wstydliwego. Salomea była żoną węgierskiego księcia Kolomana, jednak składała śluby czystości i jej mąż to uszanował. Po jego śmierci w 1241 roku podczas najazdu Tatarów wróciła do Małopolski. Została pierwszą polską klaryską. Została beatyfikowana 17 maja 1672 przez papieża Klemensa X. Grób błogosławionej znajduje się w bazylice franciszkanów w Krakowie.
Na jej prośbę młodszy brat Bolesław V Wstydliwy ufundował klasztor tego zgromadzenia w Zawichoście, przeniesiony w 1260 roku do Grodziska niedaleko Skały; z jej inicjatywy powstała biblioteka przyklasztorna oraz założono miasto Skała. Ponieważ okolica nie była bezpieczna, za czasów króla Władysława Łokietka klaryski przeniosły się do Krakowa w 1320 roku do kościoła św. Andrzeja przy ul. Grodzkiej.
Rodzina Kossaków pochodzi z Nowego Wiśnicza. Juliusz Kossak wraz z żoną mieszkał w Warszawie, jednak ze względów politycznych postanowił się przenieść do Krakowa. W zakupie dworku dla Juliusza Kossaka i jego rodziny pośredniczył Wincenty Pol. Ostatecznie w 1869 roku wprowadzili się do Krakowa do neogotyckiego dworku przy placu Latarnia na Zwierzyńcu (nazwę plac Kossaka wprowadzono po śmierci Juliusza). Dworek ten wcześniej należał do Wincentego Pola i nazywany był: Wygoda.
Mieszkały tu trzy pokolenia malarzy: Juliusz, jego syn Wojciech i syn Wojciecha – Jerzy. Z tej rodziny wywodzą się dwie sławne kobiety, córki Wojciecha: eteryczna Maria Pawlikowska-Jasnorzewska i pełna energii Magdalena Samozwaniec (siostry, a zupełnie do siebie niepodobne, jeśli chodzi o temperament).
Wielkanoc
Żółtymi żonkilami
Wielkanoc zakwita.
W te wiosenne święta
niech radość zawita
przepysznym mazurkiem,
ozdobną pisanką
W średniowiecznym Krakowie (tak jak w całej Europie) istniały wyłącznie zegary pełne, które odmierzały 24 godziny; godzina 24 zazwyczaj kończyła dobę. Godziny były na nich numerowane od
1 do 24. W zależności od tego, czy liczenie godzin zaczynało się
w południe, czy o północy, na tarczach tych zegarów w szczytowej pozycji był numer 12 lub 24.
Tak zwane półzegarze (zegary istniejące do czasów współczesnych; zegary 12-godzinne, które odliczały dwa razy po 12 godzin od północy i południa) jako pierwsze zostało zainstalowane na wieży Ratusza na Rynku Głównym w 1521 roku.
